عارف قزوینی

چه شورها که من به پا، ز شاهناز می‌کنم

در شکایت از جهان، به شاه باز می‌کنم

ز من مپرس چونی، دلی چو کاسۀ خونی

ز اشک پرس که افشا نمود راز درونی

اگرکه جان ازین سفر، بدون دردسر

اگر به در برم من، به شه خبر برم من

حکومت موقتی چه کرد بِهْ که نشنوی

گشوده شد درِ سرای جم به روی اجنبی

سکون ز بیستون شد، چو قصر کن فیکون شد

صدای شیون شیرین، به چرخ بوقلمون شد

شه زنان، به سرزنان و موکنان

به گریه گفت: کو سران ایران، دلاوران ایران؟

کجاست کیقباد و جم، خجسته اردشیر کو؟

شهانِ تاج‌بخش و خسروانِ باجگیر کو؟

ز تُرک این عجب نیست، چه اهل نام و نسب نیست

قدم به خانۀ کیخسرو، این ز شرط ادب نیست (این ز شرط ادب نیست)

ز آه و تَف، اگرچه کف، زنی چون دف، بزن به سر، که این چه بازی است؟

که دور ترک بازی است

زبانِ تُرک از برای از قفا کشیدن است

صلاح پای این زبان ز ممکلت بریدن است

نسیم صبحدم خیز، بگو به مردمِ تبریز

که نیست خلوتِ زرتشت، جای صحبتِ چنگیز (جای صحبتِ چنگیز)

سیاه‌پوش و خاموش، ز ماتم سیاووش

گر از نژاد اویید، نکرد باید این دو را فراموش (نکرد باید این دو را فراموش)

مگو سران فرقه، جمعی ارقه، مشتی حقه‌باز

وکیل و شیخ و مفتی، مدرس است و اهل آز

ز حَربهٔ تَدَیُّن خراب مملکت از بُن

نشسته مجلس شوری به ختم مرگ تمدن (به ختم مرگ تمدن) (به ختم مرگ تمدن)

چه زین بتر ز بام و در به هر گذر

گرفته سر به سر خریت، زمام اکثریت

به غیر باده زادۀ حلال کسی نشان نداند

از این حرام‌زادگان یکی خوش امتحان ندارد

گذاشت و بهره برداشت هر آنچه هیزم تر داشت

به جز زیان ثمر از این «اجاق ترک» چه برداشت ؟

به غیر اشک و دود، هر آنچه هست و بود

یا نبود بی‌اثر ماند، ز سودها ضرر ماند