اسدی توسی

سپهبد ز خشم دل آشفت و گفت

که هوش و خرد با بهو نیست جفت

بگویش سخن پیش ازین در ستیز

نگفتی همی جز به شمشیر تیز

کنون کت ز گرز من آمد نهیب

گرفتی ز سوگند راه فریب

کسی کو نترسد ز یزدان پاک

مر او را ز سوگند و پیمان چه باک

ندانی که در دام آن اژدها

بماندی که هرگز نیابی رها

به گرداب ژرف اندر از ناگهان

فتادی و آبت گذشت از دهان

نگونسار گشتی به چاهی دراز

که هرگز نیایی ازو بر فراز

تنت یافت آماس و تو ز ابلهی

همی گیری آماس را فربهی

همی چاره سازی که من هند و چین

سپارم به چنگت نخواهد بُد این

کفی خاک ندهم که بر سر کنی

نه نیز آب چندانکه لب تر کنی

زمین چون گِری هفت کشور به زور

که چندان نیابی که باشدت گور

دهم گنج و جاهت به دیگر کسان

برد گرگ دل دیده ات کرکسان

بدین خیره گفتارهای تباه

نگیری مرا دام برچین ز راه

به من تاج و تخت شهی چون دهی

که هست از تو خود تخت شاهی تهی

یکی را به دِه در ندادند جای

همی گفت بر ده منم کدخدای

بمرد اشتر ابلهی در رمه

به درویش دادمش گفتا همه

به دامادی چون تو دارم امید

کجا ساخت هرگز سیه با سپید

به هم چون بود مهر و کین گاه جنگ

ابا آبگینه کجا ساخت سنگ

که جوید به نیکی ز بدخواه راه

به دیوار ویران که گیرد پناه

نباشد دل هندو از حیله پاک

نه نیز از سیه رویی آیدش باک

ز کژران رَهِ راست هرگز نخاست

نه کس دُم روباه دیدست راست

بپوسیده وز هم گسسته رسن

همی زیر چاهم فرستی به فن

همانا گمانی که من کودکم

به دانش چنان چون به سال اندکم

همی بازگیری به دام چکاو

ببینی کنون خنجر مغز کاو

تو شاه جهان را بیاشفته ای

فراوان مرو را بدی گفته ای

مرا گفت رو با تو پیکار کن

بگیرش نگون زنده بر دار کن

تو ایدون فرستی بَرِ من پیام

فریبنده گشتی به نیرنگ خام

گمانی که من چون توام ناسپاس

چو گرگ دژآگاه ناحق شناس

که بر مهتر خویش بدساختی

همه گنج و گاهش برانداختی

به زنهار شه گر بیایی کنون

به خواهش بخواهم ترا زو به خون

و گر جز بر این رای رانی سخن

بدان کآمدت روز و روزی به بن

ترا زین همه شاهی و گیر و دار

نخواهد بُدن بهره جز تیر و دار

فرستاده بشنید پیغام و رفت

سپهبد بشد نزد مهراج تفت

بگفتش هر آنچ از فرسته شنود

همان راز نامه مرو را نمود

چو بشنید مهراج دلتنگ شد

از اندیشه رویش پر از رنگ شد

به دل گفت ترسم که از بهر چیز

بگردد به دشمن سپاردم نیز

شبان سیر باید وگرنه به کین

مهین گوسفندی زند بر زمین

خوی هر کسی در نهان آشکار

بگردد چو گردد همی روزگار

بَرد خواسته هر کسی را ز راه

کند دوست را دشمن کینه خواه

چنین گفت کای گرد بیدار دل

بگفتِ بهو خیره مسپار دل

پذیرد به گفتار صد چیز مرد

که نتوان یکی ز آن به کردار کرد

دو صد گنج شاید به گفتار داد

که نتوان یکی زان به کردار داد

بپذرفتن چیز و گفتار خوش

مباش ایمن از دشمن کینه کش

به گفتار غول آدمی را ز راه

به خوشی فریبد کند پس تباه

نیاید ز دشمن به دل دوستی

اگر چند با او ز هم پوستی

اگر کشور و گنج بایدت جست

همه کشور و گنج من ز آنِ تست

هم از کان یاقوت و دریای دُر

همی گنج من هست آکنده پُر

هر آنچ از بهو کام داری و رای

سه چندانت پیش من آید به جای

زدن چوب سخت از یکی دوستدار

به از بوسه دشمن زشت کار

کشیدی غم و یافتی کام خویش

مکن زشت نام شه و نام خویش

سپهبد لب از خنده بگشاد و گفت

کزین غم مکن با دل اندیشه جفت

من از بیشه با شیر کوشم همی

بر آتش بوم خار پوشم همی

نهم دیده در پای پیل ژیان

نپیچم سر از رای شاه جهان

بَرِ ما چه برگشتن از شاهِ خویش

چه برگشتن از راه یزدان و کیش

به سر مر مرا تاج فرمان تست

به گردن دَرم طوق پیمان تست

سپاس ترا چاکرم تا زیم

به دیده روم هر کجا تازیم

غم آن کسی خوردن آیین بود

که او بر غمت نیز غمگین بود

ز چاهی که خوردی از و آب پاک

نشاید فکندن در و سنگ و خاک

دلش را به هر خوبی آرام داد

شد و بود با کام تا بامداد

همان شب گراهون گردن فراز

ز تاراج با خیلی آمد فراز

تنی هفتصد بیش برنا و پیر

به هم کرده از هندوان دستگیر

به چنگال هر یک سری پر ز خون

سری دیگر از گردن اندر نگون

ازین تازش آگه نبد پهلوان

چو گشت آگه آشفته شد برگوان

که چندین سپه پیش و کین آختن

شما را چه کارست بر تاختن

پس از ناگهان دشمن آید به جنگ

همه نامها بازگردد به ننگ

ز بیرون لشکرگه ار نیز پای

نهد کس نبیند جز از دار جای

پس آن بستگان را هم از گرد راه

فرستاد نزدیک مهراج شاه

و ز آن سو بهو چون فرسته رسید

غمی گشت کآن زشت پاسخ شنید

بی اندازه کرد از سران انجمن

چنین گفت با هر که بُد رای زن

که از دوزخ اهریمن آهنگ ما

گرفت و سپه ساخت بر جنگ ما

بماندیم در کام شیر نژند

فتادیم با دیو در دست بند

اگر چند با ما بسی لشکرست

ازین زاولی رنج ما بی مرست

پذیرفتمش دخت و بسیار چیز

همان کشور و گنج و دینار نیز

به دل طمع دینار نارد همی

همه تخم پیکار کارد همی

کنون از شما هر که از بهر نام

مرین زاولی را سرآرد به دام

بود او سپهدار و داماد من

ننازد مگر زو دل شاد من

سبک زان میان مبتر بد نژاد

برآمد به پای و زمین بوسه داد

به آواز گفت ای شه نامجوی

ز یکتن چه چندین بود گفت و گوی

چو خور برکشد تیغ زرّین به گاه

به خم در شود تاج سیمین ماه

من و دشت ناورد و این زاولی

به کف تیغ و زی را برش کاولی

نپیچم عنان زو نه از لشکرش

مگر بر سنان پیشت آرم سرش

همی گفت و مرگ از نهان در ستیز

همی کرد بر جانش چنگال تیز

همه شب برین روی راندند رای

گه روز شد هر کسی باز جای