shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
صابر همدانی

صابر همدانی

اسدالله صنیعیان فرزند محمدهادی متخلص به «صابر» و مشهور به «صابر همدانی» زادهٔ ۱۲۸۲ شمسی در شهر همدان، درگذشتهٔ ۲۲ اردیبهشت ۱۳۳۵ شمسی در تهران و به خاک سپرده شده در گورستان امامزاده عبدالله شهر ری شاعر ایرانی است. وی در كودكى پدرش را از دست داد. از همان اوان كودكى بر اثر مطالعهٔ دیوان حافظ، ذوق سرودن شعر در وى پدیدار گشت. صابر در سال ۱۳۰۳ شمسی به تهران آمد و با اهل عرفان و شاعران زمان مأنوس شد و بر اثر اصرار دوستان تهران را برای اقامت اختیار کرد. پدرش بازرگان بود و خودش در ژاندارمری خدمت می‌کرد. توسط ظهور علیشاه به طریقهٔ نعمت اللّهی پیوست. او به سبک هندی شعر می‌سرود و پیرو صائب و کلیم کاشانی بود. صابر در شاعری دارای دو جنبه است: یکی جنبهٔ ذوقی و عرفانی و دیگر جنبهٔ مذهبی و مرثیه‌سرایی. او در هر دو رشته استادی و مهارت داشته است. دیوان وی با مقدمهٔ غلامرضا كیوان سمیعى به چاپ رسیده است. گزیدهٔ اشعار وی از روی نسخهٔ آماده شده به همت مرکز تحقیقات رایانه‌ای حوزه علمیه اصفهان در گنجور در دسترس قرار گرفته است.

تولد:همدان

تاریخ تولد:1321

وفات:ری

تاریخ وفات:1375

عاشق صادق ای جوان، بند هوس نمی‌شود

طایر قدس آشیان، صید مگس نمی‌شود

چند اسیر این و آن؟ دل به یکی ده ای جوان!

چون همه کس در این جهان بهر تو کس نمی‌شود

داشت کسی که عاطفت، نیست انیس بدصفت

گوهر بحر معرفت، همسر خس نمی‌شود

طی طریق رهروان، نیست به ناله و فغان

رهبر اهل کاروان، بانگ جرس نمی‌شود

پیرو نفس اگر شوی، خصم تو می‌شود قوی

دزد، رفیق معنوی بهر عسس نمی‌شود

بوالهوسی و بوالهوس، هست چو طایر و قفس

خواهی اگر زنی نفس، کنج قفس نمی‌شود

عقل ضعیف و ناتوان، نیست چو عشق کاردان

نه خر لنگ را که آن همچو فَرَس نمی‌شود

چون من (صابر) ای صنم، با تو کسی که زد قدم

کیست که همچو صبحدم، تازه‌نفس نمی‌شود