امیر گنه:ای خرّم ویهارْ، چه کیشی؟
ای چونْ پَرِ تاوُوسْ به نگارْ، چه کیشی؟
ای آهوی میدون، تک سوارْ چه کیشی؟
هزارْ منْ پیونْ، ته جه به زارْ، چه کیشی؟
شنبهْ شکرْ لبْ، شیرینْ گفتار چه کیشی؟
پَریْ‌صفتْ و حوری رُخسارْ، چه کیشی؟
قمر طلعت و یُوسف جمالْ، چه کیشی؟
کان نمک و دَمسْتی یار، چه کیشی؟
یکشنبه نسیمِ نوویهار، چه کیشی؟
یاسمین بدن، مشکین کلال، چه کیشی؟
آسایشِ دلِ اشک‌بار، چه کیشی؟
دَرْمُونِ دردِ عاشقِ زار، چه کیشی؟
دْشنبه نرگسْ رو هشته خال، چه کیشی؟
تو مُونگ و خورِ لَیل و نهار، چه کیشی؟
چون شَمسِ تابنده ته جمال، چه کیشی؟
یا ماه دْ هَفتُوئه سو آلْ، چه کیشی؟
سه‌شنبه سهی قامته یار، چه کیشی؟
سیو بکردی مه روزگارْ، چه کیشی؟
بکتمه شه ملک و دیار، چه کیشی؟
دِکتمِهْ تنه فکر و خیال، چه کیشی؟
چارشنبه، جانْ ره کمّه نثار، چه کیشی؟
جانْ بی‌تو نَشُونه مره کار، چه کیشی؟
منه نالشْ چونْ طِفلِ ویمار، چه کیشی؟
پروُونه صفتْ سوزمّه زار، چه کیشی؟
پنج‌شنبه‌ی پروین و هلال، چه کیشی؟
یقینْ هَکردمهْ، این بسیارْ، چه کیشی؟
هزار منه سُونْ، میرنْ به زارْ، چه کیشی؟
غمْ نیه تنه یک موی خالْ، چه کیشی؟
این ره آرزو دارمه که یار، چه کیشی؟
هادمْ دْ خشْ ته چشمِ کنار، چه کیشی؟
امروزْ دَرِ حقّ نالمّه زار، چه کیشی؟
مراد ره هادنْ هَشْتُ و چهار، چه کیشی؟