shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
رضاقلی خان هدایت

رضاقلی خان هدایت

رضاقلی خان متخلص به هدایت (زادهٔ نیمهٔ محرم الحرام ۱۲۱۵ هجری قمری معادل ۱۸ خرداد ۱۱۷۹ هجری شمسی در تهران و درگذشتهٔ ماه ربیع‌الاول سال ۱۲۸۸ هجری قمری معادل ۸ تیر ۱۲۵۰ هجری شمسی تهران) ادیب، شاعر و تذکره‌نویس سدهٔ سیزدهم هجری قمری در ایران در دوران حکومت قاجار بود. وی از ابتدای جوانی شعر می‌سرود و «چاکر» تخلّص می‌کرد. پس از چندی تخلص خود را به دلیل یک رؤیا به «هدایت» تغییر داد. در سال ۱۲۴۵ هجری قمری مورد توجه فتحعلی شاه قرار گرفت و به پاداش قصیده‌ای که در مدح شاه سروده بود لقب «خان»ی و امیرالشعرایی گرفت. پس از فتحعلیشاه، به دربار محمدشاه راه یافت و با ماندن در تهران به تربیت شاهزاده عباس میرزای ثانی (ملک آرا)، فرزند محمدشاه مأمور شد. پس از مرگ محمدشاه به دربار ناصرالدین شاه راه یافت و از طرف او به ریاست مدرسهٔ دارالفنون رسید. در سال ۱۲۶۷ هجری قمری پس از پایان جنگ با ترکمانان ناحیهٔ سرخس، به دستور امیرکبیر به ‌عنوان سفیر به خوارزم رفت. هدف مأموریت او که یک سال به طول انجامید، آگاهی‌یابی از اوضاع ماوراءالنهر از نظر سوق‌الجیشی، آزادی اسرای مسلمان و ممانعت از خرید و فروش آنان بود. هدایت تألیفات بسیاری به نظم و نثر دارد. ریاض العارفین (تذکرهٔ احوال عرفا و شاعران عارف)، مجمع الفصحا (تذکرهٔ ادبی در شرح احوال و منتخباتی از اشعار ۸۶۷ شاعر)، مثنوی هدایت‌نامه، لطائف المعارف، سفارت‌نامهٔ خوارزم، فهرس التواریخ، فرهنگ انجمن آرای ناصری، روضةالصفای ناصری (تکمیل تاریخ روضة الصفای میرخواند در سه جلد تا عهد ناصرالدین شاه)، مثنوی منهج الهدایة و دیوان اشعار (شامل بیش از هشت هزار بیت غزل و بیش از ده هزار بیت قصیده) از جمله آثار اوست. تذکرهٔ ریاض العارفین هدایت از روی نسخهٔ تایپ شده به کوشش آقایان سيد رضی واحدی و سهراب زارع قابل دریافت از وبگاه تصوف ایرانی به گنجور اضافه شده است.

تولد:تهران

تاریخ تولد:1215

وفات:نامشخص

تاریخ وفات:1288

از مشایخِ بصره و از اکابر حکما و از نوادر فضلا و افصح الفصحای عهد خود بوده. از بعضی اشعار او به سیادت استنباط می‌شود. همانا علوی نژاد بوده و به سبب توطن در روم و بیم مخالفان آن مرز وبوم ظاهر ننموده. غرض، مولدش بصره و موطنش سیواس مِنْبلاد روم و قصیدهٔ فریدهٔ ذات الانوارش گنجینهٔ علوم و آن در تتبع قصیدهٔ تائیهٔ ابن فارض منظوم، مشتمل است بر دوازده نور و در هر نوری سرایر خفیّه را ظهور. الحق آن کلیم کلام ید بیضا نموده و بر مرده دلان ایام، دم عیسی گشوده. چون اشعار عربیه در این کتاب کمتر قلمی می‌شود. از ضبط تمامی آن معذور و بدین چندبیت اکتفا رفت. وهی هذا:

قصیده

تَجَلَّی لی الَّمحْبُوبُ مِنْکُلِّ وِجْهَةِ

فَشَاهَدْتُهُ فِی کُلِّ مَعنّی وَصُورَةِ

بَدَا ظاهِراً بِالکُلِّ لِلْکُلِّ بَیّْنا

تُشَاهِدْهُ الْعَیْنانُ فی کُلِّ ذَرَّةٍ

وَأَشْرَقَ مِنْهُ مطلق قید الْوَرَی

عُمُوماً بِهِ وحدانیة صمدیة

هُوَ الْواحِدُ الْفَرْدُ الْکَثِیْرُ بِنَفْسِهِ

فَلَیْسَ سِوَاهُ اِنْنَظَرْتَ بِدِقَّةِ

لَهُ کُلُّ عَیْنٍ فی الْوُجُودِ یَرَی بِهَا

لَهُ کُلُّ اُذْنٍ فی السِّرَایا وَعَی بِهِ

لَهُ کُلُّ کَفٍّ فی الْوَرَی بَاطِشاً بِها

لَهُ کُلُّ عِلْمٍ مِنْعُلُومٍ الْحَقِیْقَةِ

فَکَثْرَتُهُ مَخْفِیَّةً تَحْتَ وَحْدَةِ

کَمَا اَنَا فَرْدٌ کَثْرَتِی تَحْتَ وَحْدَتِی

بَقِیْتُ بِهِ لَمّا فَنَیْتُ لَهُ کَما

وَجَدْتُ حَیاتِی فِیْهِ مِنْبَعْدِ مَوتِةِ

هُوَ الناسِعُ الدّانِی إلَیْنَا بِعَیْنِهِ

هُوَ الْغائِبُ الْمَشْهُودُ فی کُلِّ بُقْعَةِ

هُوَ الْعاشِقُ الْمَعْشُوقُ فی کُلِّ صُورةٍ

هُوَ النّاظِرُ الْمَنْظُورُ فی کُلِّ لَمْحَةِ

تَحُوْمُ عُقُولُ الْخَلْقِ حَوْلَ جَنابِهِ

وَلَمْیُدْرِکُوا مِنْنُوْرِهِ غَیْرَ لَمّعَةِ

تُکَثِّرُهُ الأشیاءُ والْکُلُّ واحدٌ

صِفاتٌ وَذاتٌ ضُمَّتَا فی هُوِیَّةِ

فَوَحْدَتُهُ دَاَمْت لهَا کُلُّ کَثْرَةٍ

وَصِحَّتُهُ قَامَتْبِهَا کُلُّ عِلّةِ

تَحْجُبُ عَنَّا وَاخْتَفَا بِظُهُوْرِهِ

فَضُلِّلَ فِیْهِ کُلُّ قَوْمٍ بِحُجَّةٍ

فَسَائِرُ ذَرّاتِ الْوُجُودِ مَظَاهِرٌ

لَهُ إنْرَآهُ باصِرٌ بِبَصِیْرَةِ

أیَا واحِداً فِی کُلِّ شَیْئیٍ مُشاهَداً

أُعایِنُّهُ فِی خَلْوَتِی مِثْلَ جَلْوَةِ

لَکَ الْکُلُ یامَنْلاَسِوَاء فَمَنْرَأَی

سِواءَکَ فَرُدَّ ذَاکَ مِنْأَحوَلِیَّةِ

فَلَا اَنْتَ عَیْنِی لاَوَلاأَنْتَ غَیْرُهَا

لِذَلِکَ صَارَتْحالَتِی فِیْکَ حَیْرَتِی

فَأَنْتَ أَنَا لاَبَلْأنْتَ وَحْدَةٌ

مُنَزَّهةٍ عَنْکُلّ غَیرٍ وَ شِرْکَةِ

اِلَیْکَ مَالِی فِی حَیَوتِی وَمَوْتَتِی

وَأنْتَ رَجائِی فِی زخائِی و شدَّةِ

فَلَسْتُ أَرَی شَیئاً سِوَاکَ مُحَقَّقاً

وَهَلْیَخْتفی مِنْغَیْرِ مَکْفِوفِ ملّتی

تَقَدَّسْتَ عَنْغَیْرٍ تَنَزَّهْتَ عَنْسِوَی

تَرَفَّعْتَ عَنْنِدٍ اِلصِرْفِ المُحوْضَةِ

فَیَا خالِطاً فی عِشْوَةٍ مِنْظُنُونِهِ

دَعِ الظَّنَّ وَاسْتمْسِکَ بأَوْثَقِ عُرْوَةِ

وَیَا طالِباً للأَمْرِ جُدَّ بِنَهْضَةٍ

فَمَا نَالَ أَمْراً غَیْرُ نَفْسٍ مُجدَّةِ

وَجَرِّد لَهُ عَزْماً کَعَزْمِیَ مَاضِیاً

وَلاَتَکُ مَشْغُولاً بِعَیْشٍ وَرَقْدَةِ

فَدَعْقَوْلَ مَنِ قَدْقالَ بالْغَیرِ واجْتَنِبْ

طَریقَةَ دَجّالٍ کثیر نعنة

بَعیْدٌ عَن الأَضْواءِ والنُّورِ لَمْیَزَلْ

بِظُلُمَتِهِ فِی عِشْوَةٍ بَعْدَ عِشْوَةِ

فَلَمَّا أَتَاهُ لَمْیَجِدْهُ کَمَا أَرَی

وَخابَتْخُطاءُ عِنْدَ ذَاکَ وَذلَّةِ

وَاِنْأَنْتَ لَمْتَسْمَعْمَقَالَةَ واحِدٍ

فَأنْتَ بِلاَشَکٍّ مِنَ التَّنْویَةِ

وَهَلْیَستَوِی مَنْکانَ بالنُّورِ ماشِیاً

وَمَنْمَشْیُةُ فِی ظُلْمَةٍ مُدْلَهَّمةِ

وَمَنْلَمْیُؤَیِّدْهُ الاَلهُ بِنُورِهِ

یَضِلُّ وَمَنْیُرْشِدْبِفَرِّ هِدایَةِ

لَکَ المُلْکُ یادَیْمُومُ تُؤْتیِهِ مَنْتَشَا

وَ تَنْزَعُهُ مِمَّنْتَشَاءُ بِمَشْیةِ

تَجَلَّیْتَ فِی هَذَا وَذَاکَ لَهُمْفَلَم

یَرُدُکَ مَا هَوَی فِیْکَ مِنْفَرْطِ دَهْشَةِ

وحَیْرةُ اَهْلِ الْعَقْلِ فِیکَ بِزائِدٍ

فَاَلْفیْتُهُمْبِالْوَهْمِ فِی کُلِّ شُبْههِ

فَلاَأَنْتَ مَوْلُودٌ وَلااَنْتَ والِدٌ

لِانَّکَ فَرْدُ الذّاتِ مِنْغَیرِ قِسْمَةِ

وَلاَ أنْتَ مَنْسوبٌ اِلَی جَوْهَرٍولا

اِلَی عَرَضٍ یُعْرَضُ اِلَی عُنْصُرِیهِ

وَلاَ اَنْتَ عِلْویُّ وَلاَ اَنْتَ أَسْفَلُ

ولا اَنْتَ مَحْصُورُ مَجْدٍ وعُرْضَةِ

وَلاَ أَنْتَ رُوْحانیٌّ ذاتُ بَسِیطَةٍ

ولا أَنْتَ جِسْمٌ ذُو مَوادٍّ کَثیفةِ

وَلاَ أنْتَ مَخْفِیٌّ وَلاَ أَنْتَ ظاهِرٌ

وَلاَ أَنْتَ مَطْبوُعٌ وَلاَ لِطبیعةِ

وَلاَأَنْتَ عَقْلٌ وَلاَ نَیْرٌ ولا

هَیُوَلا وَلاَرُوْحُ بِذاتِ لَطیفةِ

وَلاَ أَنْتَ مشغولٌ وَلاَ أَنْتَ فارغٌ

وَلاَ أَنْتَ ذُو کَیْفٍ ولابِکَمِیةِ

ولا أنتَ مَلْزُوْمٌ وَلا أَنْتَ لازِمٌ

وَمَنْقالَ نُورٌ کانَ کالمانَوِیَّةِ

ولا أنْتَ ذُوْقَیْدٍ وَلا بِمُجَرَّدِ

وَلاأنْتَ مَحْسُوسٌ وَلَسْتَ بِحاسَّةِ

وَلاَأَنْتَ فِی شَییٍ مِنَ الْکُلِّ داخِلٌ

وَلاخارجٌ عَنْهُ وَهَذَا عَقِیْدَتی

فَأَنْتَ إذا فَرْدٌ لَکَ الْکُلُّ ساجِدٌ

وَلاَ کُلِّ إلّا أَنْتَ یَا صَفْوَ صَفْوَةِ

تَعَالَیْتَ یا ذَا الطُّوْلِ عَنْوَصْفِ واصِفاً

تَنَزَّهْتَ یا ذَالمَنِّ عَنْمَدْحِ مِدْحَةِ

فَأَنْتَ عَلَی مَا أَنْتَ قَدْراً وَقُدْرَةً

بِنَفْسِکَ أَدْری مِنْجَمِیْعِ البَرِیَّةِ

فَمَنْغَابَ یَوْماً فِیْکَ نَالَ سَعادةٌ

وَمَنْغابَ یَوْماً عَنْکَ آبَ إلَی الشَّقُوَةِ