shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
صفی علیشاه

صفی علیشاه

میرزا حسن اصفهانی متخلص به «صفی» و ملقب به صفی‌علی‌شاه (زادهٔ ۱۲۵۱ قمری در اصفهان، درگذشتهٔ ۱۳۱۶ قمری در تهران)، قطب دروایش نعمت‌اللهی و از شاعران بزرگ صوفی مشرب سده‌های اخیر است. او مردى ادیب و شاعر و در نظم انواع شعر توانا بود. پدرش بازرگان بود. وی در کودکى به همراه پدر به یزد رفت و تا سن بیست سالگى در آن شهر زیست. میرزا حسن پس از آموختن مقدمات علوم به شیراز، کرمان، مشهد و سپس به هند و حجاز مسافرت‌هایی کرد، و بالاخره به تهران آمد. در تهران یکی از مریدان وی قطعه زمینی در محلهٔ شاه آباد به او هدیه کرد و او در آنجا خانقاهی وسیع بنا نهاد که پس از مرگ در همانجا به خاک سپرده شد. هم‌اکنون خیابان مجاور خانقاه و آرامگاه وی در تهران به خیابان صفی‌عیشاه معروف است. وی صاحب آثار متعددی به نظم و نثر است که از آن جمله می‌توان به تفسیر منظوم قرآن در سی و دو هزار بیت و زبدة‌الاسرار مشتمل بر بیان اسرار شهادت امام حسین علیه‌السلام و یارانش و تطبیق آن با منازل سیر و سلوک اشاره نمود.

تولد:اصفهان

تاریخ تولد:1251

وفات:تهران

تاریخ وفات:1316

بود فتق آن بنزد اهل تحقیق

که هست از ماده بالجمله تفصیل

ز مطلق ماده تفصیل قابل

که صورتهای نوعی راست حامل

ظهور آنچه اندر واحدیت

ز اسماء بود مستور آن به نسبت

بروز آنچه مخفی بود در ذات

بقدر قابلیت از شئونات

شئوناتی که بر کونست لایق

معین شد بخارج آن حقایق

برون آمد زبحر ذات چون موج

حقایق دسته دسته فوج در فوج

درآمد از حصار افواج وصف بست

صفوف کاینات از هر طرف بست

حروفی کز دوات آمد در اوراق

خود آنرا فتق خوانند اهل اشراق

بدینسان فتق تفصیل نبات است

که قبل از فتق مخفی در نوات است