سام میرزا صفوی

نظم بدیع و نثرت ای نازنین شمایل

هر کو شنید گفتا،لله در قایل

در این فکرم که با خود همدمی ز اهل وفا یابم

ولی چون خود پریشان روزگاری من کجا یابم

ترسم آنجا که حدیث رخ نیکو گذرد

گه بتقریب مبادا سخن او گذرد

ای خوش آندم که تو در دیده نشیمن کردی

گفتمت جان بجان کن، بدل من کردی

فکن ای بخت یکره استخوانم زیر دیوارش

که غوغای سگان از حال من سازد خبردارش

میان حسن تو و عشق من غبار نبود

مرا از آن گل رو بود خار خار و تو را

هنوز دامن گل مبتلای خار نبود

نبود چون تو گلی در همه کبودی چرخ

دمی که باغ رخت را بنفشه زار نبود

بشب رساند خطت روز بیقراری من

و گر نه بی تو مرا روز و شب قرار نبود

در این بهار برآمد خط تو، وه کاین بار

بهار حسن ترا حسن هر بهار نبود

زناز حسن فرود آمدی مگر امسال؟

که این نیاز که می بینم از تو پار نبود

بیانی از ستم یار کرد دل خالی

و گر نه این همه تشنیع هم بکار نبود

یا رب که مرا صحبت جان بی تو مباد

وز هستی من نام و نشان بی تو مباد

انجام زمانه یکزمان بی تو مباد

نمی بینم کسی غیر از علی بن ابی طالب

امام عرصه دنیا هژبر بیشه هیجا

چراغ یثرب و بطحا امام مشرق و مغرب

با حکام و دلایل حکم قرآن را تویی مثبت

بایجاب خلایق رسم ایمان را تویی موجب

پیمبر گفت کاسب را حبیب الله بدان معنی

که محبوب حق آمد هر که شد مهر تو را کاسب

بداندیش تو را منکوب می بینم از آن روزی

که از روی شرف داده پیمبر جای بر منکب

قلم چون رفته بر خذلان بد خواه تو در مبدا

چه خاصیت دهد هر چند باشد وحی را کاتب

امید از توست ما را نی ز زهد و توبه و تقوی

باین معنی که در غیب است حال فاسق و تایب

بد اندیش تو را منکوب می بینم از آن روزی

که از روی شرف دادت پیمبر جای بر مکسب

بفرق یلان تیغ را هردمی

چو مد الف بر سر آدمی

جمالش مصحف اسرار بیچون

نخستین حرف بروی سوره ی نون

چه باشد وسمه بر آن ابروی شنگ

بر او از گونه قوس قزح رنگ

دو چشم او ز مستی فتنه انگیز

بکف هر یک ز مژگان خنجر تیز

ز خال دلفریب و چشم جادو

پرستار جمالش ترک و هندو

دو رخسارش که هر یک لاله زارست

ریاض حسن را هریک بهار است

بزیبائی میان هر دو رخسار

کشیده بینی نازک قلم وار

برآن لوح جمال از حسن تقدیر

رقم زد چشم و ابرو کلک تصویر

چو عاجز دید از آن بینی رقم را

قضا بنهاد بر لوح آن قلم را

دهانش آب خضر، اما نهفته

لبش یاقوت ناب اما نسفته

حدیثش مژده ای از عمر جاوید

دهانش ذره ای، بر روی خورشید

بدرج گوهرش، درهای نایاب

بآب زندگانی گشته سیراب

زهم گیرند دندان و لبش کام

که شکر خوش بود با مغز بادام

زبانش برگ گل، در غنچه ناز

ولی آن گل، که در جنت شود باز

میان یک حصه از ده بخش مویش

غلط گفتم که نازکتر ز خویش

ز زانویش حدیثم میدهد روی

بلی ز آئینه طوطی شد سخنگوی

بهم زانوی آن سرو پریچهر

اگر مایل شود آئینه با مهر

ز عصمت هرگز آن لایق نه بیند