صامت بروجردی

مه شعبان گذشت و گشت عیان

پیک ماه مبارک رمضان

ای غزل خوان من غزل بر خوان

غزلی تازه و بما مستان

کو چنان عمر و کوچنان اقبال

که دگر باره در مه شوال

ز غم روزگار فارغ بال

به نشینیم خسرم و خوشحال

دو سه روزی به روزه مانده که باز

خم شود قامتم ز بار نماز

حالیا از پی کلوخ انداز

ساغر می به گردش آواز باز

آن چنان مست کن مرا از می

که شود صوم من به مستی طی

می به ساغر بریر پی در پی

با دف و عود و به ربط و بانی

نه می‌دخت رز بود غرضم

که برد جوهر و نهد عرضم

سستی آرد به درک ما فرضم

کاهد از صحت و ده مرضم

خواهم از آنمیی که کرده خدا

وصف او را به لیله الاسری

عارف و عامی از طریق وفا

کرد تفسیر او خدا به خدا

علت غائی جهان وجود

مایه اعتبار بود و نبود

هر وجودی ز جود او موجود

بنده پاک حضرت معبود

چمن آرای گلشن وهاب

زینت افزای منبر و محراب

شرف خاک و باد و آتش و آب

باعث رتبه اولوا الالباب

موج دریای قدرت احدی

ثمر نخل هیئت صمدی

نمت خوان نعمت ابدی

تحفه زاکیات لم یلدی

ای ولی خدا خدایی کن

یعنی از غیب خود نمایی کن

در جهان کار کبریایی کن

از محبان گره‌گشایی کن

کربلا بر حسینت ای سرور

تنگ شد آن قدر رجور قدر

که لب خشک با دو دیده تر

شد ز شمشیر شر دون بی‌سر

هرچه گفت ای ستمگران رحمی

می‌دهم بهر آب جان رحمی

کس چو من نیست در جهان رحمی

که به دشمن برد امان رحمی

لیک بر شمر دون نکرد اثری

گرچه آهش بسوخت هر جگری

یا علی گر تو داشتی خبری

همچو (صامت) مدام نوحه‌گری