shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
shahname picture
عطار نیشابوری

عطار نیشابوری

فَریدالدّین ابوحامِد محمّد عطّار نِیشابوری (۵۴۰ - ۶۱۸ قمری) یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. او در سال ۵۴۰ هجری برابر با ۱۱۴۶ میلادی در نیشابور زاده شد. وی یکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار می‌رود و بنا به نظر عارفان در زمینه عرفانی از مرتبه‌ای بالا برخوردار بوده‌است.

تولد:نیشابور

تاریخ تولد:540

وفات:نامشخص

تاریخ وفات:618


المقالة الثامن عشر: پسر گفتش چو آن خاتم عزیزست

جواب پدر: پدر بگشاد مهر از حقه لعل

(۱) حکایت بلقیا و عفان : برای خاتم ملک سلیمان

(۲) حکایت سلیمان علیه السلام و شادروانش: مگر یک روز می‌شد با سپاهی

(۳) حکایت مأمون خلیفه با غلام: غلامی داشت مأمون خلیفه

(۴) حکایت اصمعی با آن مرد صاحب ضیف و زنگی حادی: چنین گفت اصمعی پیر یگانه

(۵) حکایت جبریل با یوسف علیهما السلام: چو یوسف را در افکندند در چاه

(۶) حکایت پیر خالو سرخسی: سرخسی بود پیری خالوش نام

(۷) حکایت شیخ یحیی معاذ با بایزید رحمهما الله: ز یحیی بن المعاذ آن شمع اسلام

(۸) حکایت شیخ علی رودباری: چنین گفتند جمعی هم دیاری

(۹) حکایت سلطان محمود با مرد دوالک باز: مگر محمود با اعزاز می‌شد

(۱۰) حکایت شیخ ابوسعید با قمار باز: بصحرا رفت شیخ مهنه ناگاه

(۱۱) حکایت مجنون و لیلی: مگر یک روز مجنون فرصتی یافت