بابافغانی شیرازی

حرف آخر قافیه

الف

ب

ت

ث

ج

ح

خ

د

ر

ز

س

ش

ص

ض

ط

ظ

ع

غ

ف

ق

ک

ل

م

ن

و

ه

ی

شماره ۱: ای سر نامه نام تو عقل گره گشای را

شماره ۲: ای از لب تو خطبه کلام قدیم را

شماره ۳: در دل نشانم هر نفس خار تو، در گلزارها

شماره ۴: به ترانه ندیمان نتوان ربود ما را

شماره ۵: تازگیی که شد ز می آن رخ همچو لاله را

شماره ۶: ای ترا بر سرو و گل در جلوه پنهان رازها

شماره ۷: ای زابروی تو هر سو فتنه در محراب‌ها

شماره ۸: از عمر بسی نماند ما را

شماره ۹: زهی حیات ابد از لبت حواله ما

شماره ۱۰: شکسته شد دل و شادست جان خسته ما

شماره ۱۱: دلگیرم از بزم طرب غمخانه‌ای باید مرا

شماره ۱۲: کار دل از پهلوی دلدار بگشاید مرا

شماره ۱۳: به هر گلشن که بینم مبتلایی رو نهم آنجا

شماره ۱۴: که تنگ دوخت عفی الله قبای تنگ ترا

شماره ۱۵: شد باز دیده بر رخ نیکوی او مرا

شماره ۱۶: درین چمن چه گلی باز شد به منزل ما

شماره ۱۷: منور ساختی ای شمع خوبان محفل ما را

شماره ۱۸: برون خرام و قدم نه رکاب زرین را

شماره ۱۹: وای که تلخ شد دوا، بر دل پرگزند ما

شماره ۲۰: زبسکه داشتی ای گل همیشه خوار مرا

شماره ۲۱: عشقت مدام خون جگر میدهد مرا

شماره ۲۲: نظر بغیر نباشد اسیر بند ترا

شماره ۲۳: بهر سرچشمه کان آرام جان زد خرگهی آنجا

شماره ۲۴: عرضه مده بدور گل ساغر لاله گون مرا

شماره ۲۵: نه هوای باغ سازد نه کنار کشت ما را

شماره ۲۶: چشم از دو جهان دوخت تماشای تو ما را

شماره ۲۷: صبحست و جلوه داده مستان پیاله‌ها را

شماره ۲۸: آنم که سر نمیکشم از خنجر بلا

شماره ۲۹: در طاعت و عشرت بقرارست دل ما

شماره ۳۰: که برفروخت بمی چهره آفتاب مرا

شماره ۳۱: بسوی من نظر مهر نیست ماه مرا

شماره ۳۲: ساقیا بیدار گردان چشم خواب‌آلوده را

شماره ۳۳: آنکه به تیزی زبان نرم کند ادیب را

شماره ۳۴: بد نمی‌آید هلاک دوستان خوب مرا

شماره ۳۵: وبال گشت گل باده بر پلاس مرا

شماره ۳۶: گر به شمشیر جفا پاره کنی سینه ما

شماره ۳۷: نخواهد گشت خالی ساغر می شادکامان را

شماره ۳۸: دارد زبون به تیغ زبان طعنه‌گو مرا

شماره ۳۹: هرگز نظر به کام نیالوده‌ایم ما

شماره ۴۰: ای بر دلم ز وعده خام تو داغ‌ها

شماره ۴۱: چندم خراشی از سخن تلخ سینه را

شماره ۴۲: مدامت چهره گلگون از شراب لاله‌گون بادا

شماره ۴۳: بسوز ای شمع خوبان عاشق دیوانه خود را

شماره ۴۴: خدا را صاف کن با ما دل بی‌کینه خود را

شماره ۴۵: آه که‌امشب دیده‌ام خوابی که می‌سوزد مرا

شماره ۴۶: بر دل فزود خال تو داغی دگر مرا

شماره ۴۷: خراش سینه شد امروز عیش دینه ما

شماره ۴۸: زهی سرسبزی از سرو بلندت تاج شاهی را

شماره ۴۹: آزاد تر از بلبل باغست دل ما

شماره ۵۰: مستانه برون تاخته‌ای توسن کین را

شماره ۵۱: روزی که تن ز جان شود و جان ز تن جدا

شماره ۵۲: دلا تا کی هوای گشت باغ و می شود ما را

شماره ۵۳: خیز و چراغ صبح کن ماه تمام خویش را

شماره ۵۴: در مستان زدم تا حال هشیاران شود پیدا

شماره ۵۵: نشد جز درد و داغ عشق حاصل در سفر ما را

شماره ۵۶: دگرم ز روی ساقی چه گلی شکفت امشب

شماره ۵۷: دهی حیات ابد این دم از تو نیست عجب

شماره ۵۸: من از سوز جگر دارم دل و جان در خطر امشب

شماره ۵۹: دل از نظاره آن گلعذارم گلشنست امشب

شماره ۶۰: منم ای شمع دل رفته و جان آمده بر لب

شماره ۶۱: آنم که ببزم کسم آهنگ نبودست

شماره ۶۲: یار را چون هوس صحبت درویشانست

شماره ۶۳: بهار و لاله ما بی گل و پیاله گذشت

شماره ۶۴: گل گل رخت ز دیده ی نمناک من شکفت

شماره ۶۵: دوش جان زندگی از چشمه ی حیوان تو داشت

شماره ۶۶: گل خود روی مرا بوی بنی آدم نیست

شماره ۶۷: باز آن رخ شکفته عرقناک بهر چیست

شماره ۶۸: هرگز به ازین پسر نبودست

شماره ۶۹: گواه حال مستی بمکتب چشم پر خوابت

شماره ۷۰: پیش تو ناز سروسهی جز نیاز چیست

شماره ۷۱: غریب کوی تو بی ناله ی حزین ننشست

شماره ۷۲: آنکه از لوح جفا نوک قلم باز گرفت

شماره ۷۳: خرام سر و تو جان را حیات دمبدمست

شماره ۷۴: قد تو نهالیست که آتش ثمر اوست

شماره ۷۵: آبی که بسته اند بدلها دهان تست

شماره ۷۶: باران و موج آب و می و روز عشرت است

شماره ۷۷: طبیبم دید و درمانم ندانست

شماره ۷۸: چشمت ز حال ما چو نظر باز می گرفت

شماره ۷۹: خوش آن دمید که در دام روزگار نسوخت

شماره ۸۰: شب دیده ام مشاهده ی آن جمال داشت

شماره ۸۱: تویی مراد دو عالم، خرد همین دانست

شماره ۸۲: وقت گلم تمام به آه و فغان گذشت

شماره ۸۳: باده‌ی صافم خلاص از آب حیوان کرده‌است

شماره ۸۴: مجنون راه عشقم و دل هادی منست

شماره ۸۵: بیمار عشق را سر و برگ علاج نیست

شماره ۸۶: این همه شکل خوش دلکش که در گلزار هست

شماره ۸۷: آنرا که قدم در ره صاحبنظرانست

شماره ۸۸: مستم اگر باده نیست لعل لب یار هست

شماره ۸۹: گشود چاک گریبان که یاسمین اینست

شماره ۹۰: از سرمه، نرگست همه رنگ حنا گرفت

شماره ۹۱: بیمار ترا دیده ی نمناک همانست

شماره ۹۲: صد شعله ی آه از دل هر گوشه نشین خاست

شماره ۹۳: خونین جگران را چه غم از ناز و نعیمست

شماره ۹۴: دیوانه ی ترا هوس گشت باغ نیست

شماره ۹۵: شبانه می زده یی ماه من چنین پیداست

شماره ۹۶: بگشا زبان که طبع زبونم گره شدست

شماره ۹۷: جفای لاله رخان راحت و فراغ منست

شماره ۹۸: شبست و ما همه جویای می ایاغ کجاست

شماره ۹۹: باز امشبم ز لاله و گل خانه پر شدست

شماره ۱۰۰: دل ببیداد نهادیم عطای تو کجاست

شماره ۱۰۱: دور از تو عمر من همه با درد و غم گذشت

شماره ۱۰۲: شمع من میل منت امروز چون هر روز نیست

شماره ۱۰۳: دوا خواهم ز تو ادراکم اینست

شماره ۱۰۴: پیش ما خاطر شاد و دل غمناک یکیست

شماره ۱۰۵: به رویم می‌شوی خندان و چشمم از تو خونریزست

شماره ۱۰۶: رویم شکفته از سخن تلخ مردمست

شماره ۱۰۷: فروغ حسن تو از آه سوزناک منست

شماره ۱۰۸: آتشکده دلی که درو منزل تو نیست

شماره ۱۰۹: ای دل بیا که نوبت مستی گذشته است

شماره ۱۱۰: ترک من جانب صحرا پی نخجیر شدست

شماره ۱۱۱: تا کی بهانه ات بدل بت پرست ماست

شماره ۱۱۲: دل بیقرار و دولت دیدار مشکلست

شماره ۱۱۳: عاشقان را در سر شوریده سودا آتشست

شماره ۱۱۴: باز نقاش خزان طرح دگرگون زده است

شماره ۱۱۵: سرو من زلف پریشان بر رخ گلگون شکست

شماره ۱۱۶: آه کان ابرو کمان چشم سیاه از ناز بست

شماره ۱۱۷: ای آنکه همه سوختنت از پی کامست

شماره ۱۱۸: آمد سحاب و چهره ی گلها ز خواب شست

شماره ۱۱۹: نیست بیرون و درونم ذره‌ای خالی ز دوست

شماره ۱۲۰: ما را ز نوبهار گل روی او ببست

شماره ۱۲۱: دمی که آن گل خندان بقصد خون منست

شماره ۱۲۲: ماه رخسار تو آیینه ی مقصود منست

شماره ۱۲۳: خوبان که ز ملک دلشان چشم خراجست

شماره ۱۲۴: ما را نه میل باغ و نه پروای بلبلست

شماره ۱۲۵: عاشقان را دم گرم و نفس سرد بسست

شماره ۱۲۶: عیدست و نوبهار و چمن سبز و خرمست

شماره ۱۲۷: چمن ز سایه ی سروت چو گلشن ارمست

شماره ۱۲۸: در دلم سوزی عجب از عشق زیبا دلبریست

شماره ۱۲۹: چمن شکفت و نسیمی ز هر گلی برخاست

شماره ۱۳۰: آزاد بلبلی که بدام بلا نسوخت

شماره ۱۳۱: خود رای من بخلوت رازت پناه چیست

شماره ۱۳۲: بیگناهم خشم و نازت با من ای خود کام چیست

شماره ۱۳۳: غمی دارم ازو سودم همینست

شماره ۱۳۴: آه ازین ناز و دلبری که تراست

شماره ۱۳۵: دوش آه من سر راهش برسم داد بست

شماره ۱۳۶: از گلم گل‌ها شکفت و از مزارم لاله خاست

شماره ۱۳۷: خورشید من که رخش جفا گرم داشتست

شماره ۱۳۸: باز با مرغ سحر خوان غنچه عهد تازه بست

شماره ۱۳۹: اگرچه زشت نماید بدوستان ستم دوست

شماره ۱۴۰: دست اجلم بر دل ماتمزده ره بست

شماره ۱۴۱: با که گویم اینکه در بیخوابیم شب چون گذشت

شماره ۱۴۲: هر زمان از عشق پاک آن شوخ با من خوشترست

شماره ۱۴۳: سبزی آثار خط گرد لب آن ساده بست

شماره ۱۴۴: دل بیتو چنان سوخت که داغش نتوان یافت

شماره ۱۴۵: چشمم نظری در رخ آن دل‌گسل انداخت

شماره ۱۴۶: یار باید که غم یار خورد یار کجاست

شماره ۱۴۷: روزی که در دلم عشق تو خانه ساخت

شماره ۱۴۸: باده در جامت مدام از اشک گلگون منست

شماره ۱۴۹: مست تو بجز ناله ی جانسوز ندانست

شماره ۱۵۰: بازم چراغ دل بمی ناب روشنست

شماره ۱۵۱: من بنده ی حسنی که نشانش نتوان یافت

شماره ۱۵۲: خوبی همین کرشمه و ناز و خرام نیست

شماره ۱۵۳: در کنج محنت این دل دیوانه خوشترست

شماره ۱۵۴: دیوانه ام مرا سخن واژگون بسست

شماره ۱۵۵: مرا به باده نه باغ و بهار شد باعث

شماره ۱۵۶: دو هفته ییکه حریفی درین سرای سپنج

شماره ۱۵۷: ای از نظاره ی تو خجل آفتاب صبح

شماره ۱۵۸: مرغ دلم به حلقه مویی نهاده رخ

شماره ۱۵۹: مردم ز عیش گلشن دنیا چه دیده اند

شماره ۱۶۰: دلم که سوخت سپند مه جمال تو باد

شماره ۱۶۱: این باد ز طرف چمن کیست که داند

شماره ۱۶۲: آن پریچهره که دیوانه اش اهل نظرند

شماره ۱۶۳: هرگز این دست تهی بند نقابی نکشید

شماره ۱۶۴: خواهم که بوسم آن لب و روهم نمیدهد

شماره ۱۶۵: گل آمد ساقیا محبوب گل‌رخسار می‌باید

شماره ۱۶۶: دم به دم در عاشقی دل را زیانی می‌شود

شماره ۱۶۷: محتسب گر به در میکده مانع نشود

شماره ۱۶۸: چو باشم سر به زانو مانده شب در فکر یار خود

شماره ۱۶۹: مقیدان تو از یاد غیر خاموشند

شماره ۱۷۰: آنی که از تو حرف جفا می توان شنید

شماره ۱۷۱: فراوشم شود چندان کز او بیداد می‌آید

شماره ۱۷۲: آنکه بهر دیگران در زلف چین می‌افگند

شماره ۱۷۳: خزان آمد گریبان را برندی چاک خواهم کرد

شماره ۱۷۴: بتان شهر که ترکانه باج می طلبند

شماره ۱۷۵: آه آتشناک من بوی دل مجنون دهد

شماره ۱۷۶: ترک من چون لاله برگ عیش در صحرا کشید

شماره ۱۷۷: بازم بسینه عشق و جنون جوش می زند

شماره ۱۷۸: سیمای توام در دل پر نور نگنجد

شماره ۱۷۹: چشمم ز گرد آن کف پا یاد می کند

شماره ۱۸۰: تا رخت را سبزه در گلبرگ تر پنهان بود

شماره ۱۸۱: از جور گلرخان دل من خوار و زار شد

شماره ۱۸۲: تو آن گلی که مه آسمان جبین تو بوسد

شماره ۱۸۳: گلی که از نفسش مشک ناب بگدازد

شماره ۱۸۴: مجاوران سر کوی یار سر بخشند

شماره ۱۸۵: مدام از کشت امیدم خس و خاشاک می‌روید

شماره ۱۸۶: پیش لبت که مرد که هم از تو جان ندید

شماره ۱۸۷: احبابرا ادای کلام تو می کشد

شماره ۱۸۸: از دیده پنهان آن پری گشت و دل من خوش نکرد

شماره ۱۸۹: خزان رسید و گلستان به آن جمال نماند

شماره ۱۹۰: دلم ز روز بد خویش ماتمی دارد

شماره ۱۹۱: روزی فلکم پیش در او نرسانید

شماره ۱۹۲: امروز اگر می بمن آن لب نرساند

شماره ۱۹۳: نه قرار دل بر من نه بزلف یار گیرد

شماره ۱۹۴: رسید آن شمع و از هر جانبی پروانه می‌جوید

شماره ۱۹۵: چه سازم وه که آن بیباک رو از مرد و زن پوشد

شماره ۱۹۶: بهر کس گر درآیی خوبی رخسار کی ماند

شماره ۱۹۷: چه شد که از همه جا بوی درد می آید

شماره ۱۹۸: صبا برگ گلی سوی من مجنون نیندازد

شماره ۱۹۹: ماه من از خانه مست شب بهوای که شد

شماره ۲۰۰: ماتم نشست و کوکبه ی سور شد بلند

شماره ۲۰۱: رفتی و چشم روشنم از اشک حرمان تیره شد

شماره ۲۰۲: نوبهار آمد که بوی گل جهان را خوش کند

شماره ۲۰۳: دلم آه سحر چون با دعا دمساز گردانید

شماره ۲۰۴: بر اوج حسن چو آن ترک کج کلاه بر آید

شماره ۲۰۵: ز بی‌رحمی چو آن گل‌پیرهن دور از بر من شد

شماره ۲۰۶: شبها گذشت و چشم من یک لحظه آرامی ندید

شماره ۲۰۷: بیا که ساقی ما باده ی طهور دهد

شماره ۲۰۸: خون خوردنم ز هجر تو از حد برون مباد

شماره ۲۰۹: حسن تو بچشم ما نگنجد

شماره ۲۱۰: به مجلسی که تویی می دگر نمی‌گنجد

شماره ۲۱۱: آمد بهار و دل بمی و جام تازه شد

شماره ۲۱۲: آن رهروان که رو به در دل نهاده اند

شماره ۲۱۳: جفا مکن که دگر آن جفا نمی گنجد

شماره ۲۱۴: با چون منی چرا می چون ارغوان خورند

شماره ۲۱۵: نظاره ی روی تو بسی خانه سیه کرد

شماره ۲۱۶: عشق آمد و هوای صف طاعتم نماند

شماره ۲۱۷: دوشم چراغ دیده به صد نور و تاب بود

شماره ۲۱۸: منم که دوست مرادم ز تلخ و شور دهد

شماره ۲۱۹: ستمگران غم اهل نظر نمی دانند

شماره ۲۲۰: آنان که به اخلاص کلام تو نویسند

شماره ۲۲۱: ز گلگشت آمدی بنشین که مشک چین فرو ریزد

شماره ۲۲۲: کیم من تا کس از مرکب برای من فرود آید

شماره ۲۲۳: گلرخان بر سر خاکم چمنی ساخته اند

شماره ۲۲۴: سحر فغان من آنمه ز طرف بام شنید

شماره ۲۲۵: سرشک لعل من حاصل گل آزار می‌آرد

شماره ۲۲۶: کنون که باد خزان فرش لعل فام کشید

شماره ۲۲۷: تا چند طلب باشد و مطلوب نباشد

شماره ۲۲۸: دود از دل من باده ی گلرنگ برآورد

شماره ۲۲۹: به این جادو و شانم تا سر پیوند خواهد بود

شماره ۲۳۰: ساقی چه بود باده و زین آب چه خیزد

شماره ۲۳۱: صبحی بمن آن شاخ گل از خواب نخیزد

شماره ۲۳۲: هوا خوشبوی گشت و مرغ در پرواز می‌آید

شماره ۲۳۳: افغان که دل به هیچ مقامم نمی کشد

شماره ۲۳۴: روز گلگشتست و یاران برگ عشرت ساختند

شماره ۲۳۵: بیا که شاهد گل شمع بوستان گردید

شماره ۲۳۶: گلرخان از نفس ما اثری یافته اند

شماره ۲۳۷: خوبی بالتفات وفا کم نمی شود

شماره ۲۳۸: معاذالله گرت با همدمان رغبت زیاد افتد

شماره ۲۳۹: دود برآمد ز دلم چون سپند

شماره ۲۴۰: چه تندی است که سویت نگاه نتوان کرد

شماره ۲۴۱: میخواره ی مرا لب خندان نگه کنید

شماره ۲۴۲: غباری کان گل از دامن به وقت رفتن افشاند

شماره ۲۴۳: از چه مجنون مرغ را بر فرق خود جا کرده بود

شماره ۲۴۴: می خورده خنده بر من ناشاد می کند

شماره ۲۴۵: معلم چون به تعلیم خط از دستش قلم گیرد

شماره ۲۴۶: گل آمد و بی یار نشستن که تواند

شماره ۲۴۷: بیا که ساقی ما بی نقاب جلوه نمود

شماره ۲۴۸: بیخودی در عشقبازی باد و رسوایی مباد

شماره ۲۴۹: لعلت ازمی خنده بر برگ گل سیراب زد

شماره ۲۵۰: عید شد هر کس مه نو را مبارکباد کرد

شماره ۲۵۱: دل سوزان من از نکهت نوروز نگشاید

شماره ۲۵۲: چکند دل که بدوران غمت خون نخورد

شماره ۲۵۳: در تن سوخته چندان که نفس می‌گنجد

شماره ۲۵۴: چون از می صبوحی رنگ رخش برآید

شماره ۲۵۵: دمی که بوی گل از باد نوبهار آید

شماره ۲۵۶: سر از نیاز من آنسرو سرفراز کشید

شماره ۲۵۷: هرگز برخت سیر نگاهی نتوان کرد

شماره ۲۵۸: ما را گلی از باغ تو چیدن نگذارند

شماره ۲۵۹: جز جور و جفا پیشه ی محبوب نباشد

شماره ۲۶۰: از توبه ی من دیر مغان بیت حزن شد

شماره ۲۶۱: کدام عید که حسن تو صد شهید ندارد

شماره ۲۶۲: چشمم دمی ز دیدن روی تو بس نکرد

شماره ۲۶۳: آنچه من می کشم از عشق تو مجنون نکشید

شماره ۲۶۴: دلم روانشد و جان هم ره سفر گیرد

شماره ۲۶۵: چو رو از جانب صید آن شکارانداز می‌تابد

شماره ۲۶۶: هر آنچ از صورت و معنی بر اهل راز می تابد

شماره ۲۶۷: مرا یاد تو هر دم آتشی در دل برافروزد

شماره ۲۶۸: مرا هر روز بیتو صد غم جانسوز پیش آید

شماره ۲۶۹: زبان به وصف جمال تو برنمی‌آید

شماره ۲۷۰: سری که در قدم سرو سرفراز تو باشد

شماره ۲۷۱: دوش آن پری ز دام رقیبان رمیده بود

شماره ۲۷۲: تا دیده با رخ تو مقابل نمی شود

شماره ۲۷۳: هر لحظه ام خیال بسوی دگر برد

شماره ۲۷۴: ماه من از جامه خواب مهر سر بر می‌کند

شماره ۲۷۵: خوش آن شبها که سر بر آستان دلستانم بود

شماره ۲۷۶: بگذشت از غرور و عتابش کسی ندید

شماره ۲۷۷: یاد تو هیچم از دل پر خون نمی رود

شماره ۲۷۸: گر می‌روم نزدیک او شوق وصالم می‌کشد

شماره ۲۷۹: چون گوش بر فسانه ام آن پر بهانه ماند

شماره ۲۸۰: گر آن خورشید روزی بر سر من سایه اندازد

شماره ۲۸۱: درون سینه ام این نیم جان کز بهر ماهی بود

شماره ۲۸۲: دلم بی آن شکر لب ترک عیش خویشتن گیرد

شماره ۲۸۳: از کعبه عزم دیر برون از طریق بود

شماره ۲۸۴: ساقی بیا که روز برفتن شتاب کرد

شماره ۲۸۵: نسوزیم که گل این چراغ می ماند

شماره ۲۸۶: امروز صفای دلم از سیمتنی بود

شماره ۲۸۷: خطش چو بنام من از خامه برون آید

شماره ۲۸۸: شراب خورد و شبیخون بعاشقان آورد

شماره ۲۸۹: ز می برآمده، آن رنگ آل تا چکند

شماره ۲۹۰: آن گل از طرف کشت می‌آید

شماره ۲۹۱: در هر که نیست نشأه درد تو مرده باد

شماره ۲۹۲: دلم که همره آن مه چو ابر چست شود

شماره ۲۹۳: تو گر زارم کشی غمخوار جان من که خواهد شد

شماره ۲۹۴: تا چند بافسون جهان بند توان بود

شماره ۲۹۵: وقتست ای حریف که می در سبو کنند

شماره ۲۹۶: خنجر کشید و عربده با اهل حال کرد

شماره ۲۹۷: تا کی کسی بزهد و لب خشک خو کند

شماره ۲۹۸: خوبان خراب نرگس مستانه تواند

شماره ۲۹۹: التفات چشم آن مشکین‌غزالم می‌کشد

شماره ۳۰۰: گه به لطفم می‌نوازد گه به نازم می‌کشد

شماره ۳۰۱: هر مصور کان جمال و صورت موزون کشد

شماره ۳۰۲: طبع تو بدخوی بود نرم و حلیم از چه شد

شماره ۳۰۳: نوروز علم برزد و گل در چمن آمد

شماره ۳۰۴: گر تلخ شدی سوز تو از سینه کجا شد

شماره ۳۰۵: چون بدلسوزی من یار زبان تیز کند

شماره ۳۰۶: هر دل که گرم از آتش پنهان من شود

شماره ۳۰۷: مه خورشدروی من دمی یک جا نمی‌گنجد

شماره ۳۰۸: عید است و هرسو جلوه‌گر شوخ دلارای دگر

شماره ۳۰۹: ای هر قدم بخاک رهت بسملی دگر

شماره ۳۱۰: ای عارضت به بوسه ز لب دلنوازتر

شماره ۳۱۱: ای مرا هر ذره با مهر تو پیوندی دگر

شماره ۳۱۲: از بیم جان گویم که دل دارد دلارایی دگر

شماره ۳۱۳: خط گرد خال آن لب میگون زیاده تر

شماره ۳۱۴: باز این دل دیوانه را افتاده سودای دگر

شماره ۳۱۵: کار ما جز نامرادی نیست دور از وصل یار

شماره ۳۱۶: ما شسته‌ایم ز آینه دیده گرد غیر

شماره ۳۱۷: چون بمیخانه رسیدی سخن دور گذار

شماره ۳۱۸: شب هجرم خوش آمد ناله و فریاد از آن خوش‌تر

شماره ۳۱۹: شکر خدا که با من بیدل نشست یار

شماره ۳۲۰: دلا به گوشه ی آن چشم شرمناک نگر

شماره ۳۲۱: خیز ای ندیم و مجمره ی عود برفروز

شماره ۳۲۲: هلاک جانم از آن خط دلکشست هنوز

شماره ۳۲۳: خورشید من امروز به شکل دگری باز

شماره ۳۲۴: مست آمدی کرشمه کنان در قبای ناز

شماره ۳۲۵: رخ برفروز و خون دلم را روانه ساز

شماره ۳۲۶: ما گرفتاریم بر ما ناوک بیداد ریز

شماره ۳۲۷: چون یار شدی مهر و وفا گم نکنی باز

شماره ۳۲۸: این نخل تازه بین که ندیدست خار کس

شماره ۳۲۹: دارم از غنچه ی لعل تو خطایی که مپرس

شماره ۳۳۰: از جان من حکایت جانان من بپرس

شماره ۳۳۱: زین بحر نیلگون دم آبی ندید کس

شماره ۳۳۲: آلوده بمی لعل ترا چون نگرد کس

شماره ۳۳۳: هیچ دولت تا ابد باقی نمی ماند بکس

شماره ۳۳۴: آتشم در جان و در دل حسرت جامست و بس

شماره ۳۳۵: به بستر افتم و مردن کنم بهانه خویش

شماره ۳۳۶: رمید از خواب چشمان عتاب آلوده بینیدش

شماره ۳۳۷: افزون ز صد قیامت در دل زیار آتش

شماره ۳۳۸: برغم من بحریفان می شبانه مکش

شماره ۳۳۹: به غایت تلخ گفتارست در می لعل میگونش

شماره ۳۴۰: کو مطربی که مست شوم از ترانه اش

شماره ۳۴۱: یا مرا کامی ده از لعل شراب‌آلود خویش

شماره ۳۴۲: که فتاد در فراقت که نسوختی تمامش؟

شماره ۳۴۳: فغان ز بازی اسب و هوای خانه ی زینش

شماره ۳۴۴: از پی دل مرو و عاشق بی باک مباش

شماره ۳۴۵: می‌رسد عشق و دل افسرده می‌آرد به جوش

شماره ۳۴۶: چه ترکیبست یا رب در ته پیراهن اندامش

شماره ۳۴۷: من نه آنم کز لب لعل تو یابم کام خویش

شماره ۳۴۸: گر بنگری در آینه روی چو ماه خویش

شماره ۳۴۹: تا چند دردسر کشم از گفتگوی خویش

شماره ۳۵۰: فردا که هر غنیم نماید غنیم خویش

شماره ۳۵۱: سراسر شیوه نازست سرو ناز پروردش

شماره ۳۵۲: چنان تیزست در خون ریختن مژگان خونریزش

شماره ۳۵۳: نتوانم که بینم از دورش

شماره ۳۵۴: با کسان در صلح و با خود دایما در جنگ باش

شماره ۳۵۵: دل از عیش جهان کندیم و ذوق باده نابش

شماره ۳۵۶: ایدل بتلخی شب هجران صبور باش

شماره ۳۵۷: مردم و خود را زغمهای جهان کردم خلاص

شماره ۳۵۸: عاشقانرا نه گل و باغ و بهارست غرض

شماره ۳۵۹: گر من ز شوق یار فرستم بیار خط

شماره ۳۶۰: ترک یاری کردی از وصل تو یاران را چه حظ

شماره ۳۶۱: امشب از آهم مشو گرم و مسوزانم چو شمع

شماره ۳۶۲: تا بکی خندیدن و دل گرمی افزودن چو شمع

شماره ۳۶۳: میگدازم دیده تا یکروزه موجودم چو شمع

شماره ۳۶۴: مرا که تیره شد از کثرت گناه چراغ

شماره ۳۶۵: ای فتنه ی جمالت روی چو ماه یوسف

شماره ۳۶۶: خرم شبی که گردد معشوق یار عاشق

شماره ۳۶۷: جانم افگارست و تن بیمار و دل خون از فراق

شماره ۳۶۸: یارم اگر به مهر کشد یا به کین چه باک

شماره ۳۶۹: تا کی روم ز کوی تو غمگین و دردناک

شماره ۳۷۰: دارم ز پسته ی تو بدل آتشین نمک

شماره ۳۷۱: محروم باد چشم من از گلشن وصال

شماره ۳۷۲: سروت که لاله رنگ شد از باده ی زلال

شماره ۳۷۳: ای فروغ جوهر حسنت برون از خط و خال

شماره ۳۷۴: خوبان دل غمناک ندانند چه حاصل

شماره ۳۷۵: دلم صد پاره و نقش تو در هر پاره‌ای دارم

شماره ۳۷۶: عشقم بلای جان شد، آن لعل آتشین هم

شماره ۳۷۷: پروانه یی که رنجد از درد و داغ مردم

شماره ۳۷۸: چند گردیم درین دیر کهن پیر شدیم

شماره ۳۷۹: زبان در ذکر و در دل نقش زلف یار می بندم

شماره ۳۸۰: شود در گلشنم دل چاک و در مجلس جگر خون هم

شماره ۳۸۱: ز رشک همدمانش بس که جوشد هر نفس خونم

شماره ۳۸۲: از کوی تو چون باد بر آشفتم و رفتم

شماره ۳۸۳: خوش آن حالت که در روی گلی نظاره می‌کردم

شماره ۳۸۴: همه شب دارم از دل باده نابی که من دانم

شماره ۳۸۵: ز غم جان می‌دهم چون دلربای خود نمی‌بینم

شماره ۳۸۶: دلم پیاله ی خون جام لاله گون چکنم

شماره ۳۸۷: بیتو شامی که چراغ طرب افروخته ام

شماره ۳۸۸: به بویت صبحدم گریان به گلگشت چمن رفتم

شماره ۳۸۹: دل گشت خون و داد بگریه سرای چشم

شماره ۳۹۰: مرا که دل نگذارد که بیتو آب خورم

شماره ۳۹۱: هرگز به وصلت ای گل رعنا نمی رسم

شماره ۳۹۲: شب آمد هرکسی را روی در کاشانه‌ای یابم

شماره ۳۹۳: ببزمت گر بپهلوی رقیبان جا نمی کردم

شماره ۳۹۴: ای غنچه تو چشمه ی نوش و نبات هم

شماره ۳۹۵: من آشفته هم در خواب مستی کاش می‌مردم

شماره ۳۹۶: هر دم اندیشه ی ان شوخ ستمکاره کنم

شماره ۳۹۷: بس بینوا ز ساقی خود دور مانده ام

شماره ۳۹۸: تا بکی در کنج خلوت گرد بیحاصل خوریم

شماره ۳۹۹: قدح بیار که من خانه سوز و دیر پرستم

شماره ۴۰۰: سحر ز میکده گریان و دردناک شدم

شماره ۴۰۱: رفتیم و گرد هستی از کوی یار بردیم

شماره ۴۰۲: مست گشتم سر ز قید هوشیاران می‌برم

شماره ۴۰۳: ما نخل خرد از بن و پیوند شکستیم

شماره ۴۰۴: ما بهر ساقیان دل فرزانه سوختیم

شماره ۴۰۵: رفتم ز کوی تو، چو مقامی نداشتم

شماره ۴۰۶: لب از می شسته وز آب لطافت روی چون گل هم

شماره ۴۰۷: چنین که پیش نظر صورت نکوی تو دارم

شماره ۴۰۸: دیده را فرش حریم حرمت ساخته ام

شماره ۴۰۹: ما رند خراباتی و معشوق پرستیم

شماره ۴۱۰: خوش آن مستی که چون بر آستان او جبین مالم

شماره ۴۱۱: امشب چراغ دل بحضور تو سوختم

شماره ۴۱۲: شب آن بدمهر را با غیر چون یکرنگ می‌دیدم

شماره ۴۱۳: متاب آن رخ ز من یک دم که در کوی تو می‌آیم

شماره ۴۱۴: چندانکه رفته ام بچمن گل ندیده ام

شماره ۴۱۵: مبین، که تاب نگاه تو آفتاب ندارم

شماره ۴۱۶: اسیر لطف و گرفتار خشم و ناز توام

شماره ۴۱۷: جدا زان ماهر و امشب به دل دردی عجب دارم

شماره ۴۱۸: گرچه طور رندی و بدنامی از حد می‌برم

شماره ۴۱۹: آه کز هجر تو شب‌ها باده خون دانسته‌ام

شماره ۴۲۰: ما نقد جان بگوشه ی میخانه برده ایم

شماره ۴۲۱: رفتیم و هر چه بود بعالم گذاشتیم

شماره ۴۲۲: بیا که پیش تو ای سرو گلعذار بمیرم

شماره ۴۲۳: ما سینه را ز جور تو غافل شکافتیم

شماره ۴۲۴: شب آه و ناله از دل غمناک می زدم

شماره ۴۲۵: هر دم آرایش آن عارض چون گل کشدم

شماره ۴۲۶: ز شوق آنکه خواند نامه‌ام را آنچنان شادم

شماره ۴۲۷: جدا از آن شاخ گل صد داغ حسرت زین چمن بردم

شماره ۴۲۸: غمت خوردم که روزی با تو چون گل هم‌نفس باشم

شماره ۴۲۹: روز نوروزست و دل درد تو دارد سوز هم

شماره ۴۳۰: هر زمان با خود خیال آن رخ گلگون کنم

شماره ۴۳۱: کی بود ای گل که تنگت در دل شیدا کشم

شماره ۴۳۲: مدام از آتشی آشفته حالم

شماره ۴۳۳: ما سر به آب خنجر قصاب شسته ایم

شماره ۴۳۴: ساقی خرابم از طرب دوش چون کنم

شماره ۴۳۵: بیخود شدم ز آمدنت باده چون کشم

شماره ۴۳۶: کجاست دل که به شبهای تار گشت کنم

شماره ۴۳۷: ما باده را بنغمه ی ناهید خورده ایم

شماره ۴۳۸: ما خویش را بچنگ ملامت سپرده ایم

شماره ۴۳۹: شبی که در نظر آن طره ی خمیده کشم

شماره ۴۴۰: دشمن شدی بیکدمه زاری که داشتم

شماره ۴۴۱: تمام عمر اگر بر قبله ی طاعت جبین سایم

شماره ۴۴۲: ترا گزیده برای گزند خویشتنم

شماره ۴۴۳: چونی هر چند از درد جدایی ناتوان رنگم

شماره ۴۴۴: منم دل پریشان چه در طرب گشایم

شماره ۴۴۵: امیدم این نبود کزین در خجل روم

شماره ۴۴۶: چنین تا کی به حسرت سوی آن گل‌پیرهن بینم

شماره ۴۴۷: کند در دل نشیمن آن پری در دیده منزل هم

شماره ۴۴۸: نمودی روی گرم خویش و عاشق ساختی بازم

شماره ۴۴۹: خوش آنکه بیخبر از جام آرزوی تو باشم

شماره ۴۵۰: به حالی بس عجب شب زان جوان سرخوش افتادم

شماره ۴۵۱: هر سخن کز وصف آن لب‌های میگون بشنوم

شماره ۴۵۲: ز دل جز خون نشان در چشم بی‌حاصل نمی‌یابم

شماره ۴۵۳: چه باشد عاشقی خود را به غم‌ها مبتلا کردن

شماره ۴۵۴: جمال و جاه داری هرچه خواهی می‌توان کردن

شماره ۴۵۵: همچو مجنون در بیابانم وطن خواهد شدن

شماره ۴۵۶: هر دم از بزم طرب آن دلنواز آید برون

شماره ۴۵۷: به سوی درد از گلشن افلاک می‌آید برون

شماره ۴۵۸: مجو ای دل بخور از بهر ترتیب دماغ من

شماره ۴۵۹: می آفتست و در نظرم پر فنی چنین

شماره ۴۶۰: ای چراغ دل مرو در بزم مردم جامکن

شماره ۴۶۱: ای ز جان شیرین تر آغاز ترش رویی مکن

شماره ۴۶۲: تا کی شود نقاب رخ گل لباس من

شماره ۴۶۳: رخ برفروز از می و گلگشت باغ کن

شماره ۴۶۴: شبی ای شمع مهرویان گذر در منزل من کن

شماره ۴۶۵: بمن هر کس که روزی یار شد دامن کشید از من

شماره ۴۶۶: منم و دو چشم روشن برخ تو باز کردن

شماره ۴۶۷: روز از روز زبونتر کندم گردون بین

شماره ۴۶۸: لاله عطر آمیز و گل مشکین نفس خواهد شدن

شماره ۴۶۹: شود صد سوز پنهان هر دم از داغ دلم روشن

شماره ۴۷۰: مه من چند یار ارجمندان می توان بودن

شماره ۴۷۱: ساقی در آتشم، نظری در ایاغ کن

شماره ۴۷۲: بته رسید قدح ساقیا شراب رسان

شماره ۴۷۳: شکفت لاله، توهم عطر در شراب افشان

شماره ۴۷۴: ما ناکس و تو در پی بد گفتن اینچنین

شماره ۴۷۵: گردم بهوا رفت چه گلگون فرسست این

شماره ۴۷۶: اگر یاد آرمش یکدم که از دل غم برد بیرون

شماره ۴۷۷: نخل تو سرکش و دل خود کام من همان

شماره ۴۷۸: ریخت شکوفه و مرا گریه برای او همان

شماره ۴۷۹: بهارست ای سرشک دیده من رو به صحرا کن

شماره ۴۸۰: مرو ای همنشین بیرون نگه در آتش من کن

شماره ۴۸۱: فصل خزان گذشت و رخ زرد من همان

شماره ۴۸۲: بیا بشیر و بکنعانیان سلام رسان

شماره ۴۸۳: تا کی دل از هوا شنود بوی پیرهن

شماره ۴۸۴: چشم من از نظاره آن زلف مشک‌بو

شماره ۴۸۵: ای ز سحر غمزه پنهان فتنه در ابروی تو

شماره ۴۸۶: دارم دلی هوای بسی خوب رو درو

شماره ۴۸۷: ای مست ناز از دل ما بیخبر مشو

شماره ۴۸۸: عرق چکیده ز رویش ز آفتاب فرو

شماره ۴۸۹: چشم گریانم که می‌گردد ز شوقت خون در او

شماره ۴۹۰: خط مشگین چیست گرد عارض گلگون او

شماره ۴۹۱: فارغم از باغ و ناز سوسن آزاد او

شماره ۴۹۲: زهی شمع فلک در خرگه از تو

شماره ۴۹۳: بتی کز غایت خوبی زند با مهر و مه پهلو

شماره ۴۹۴: هرگز نیافت برگ گلی عندلیب تو

شماره ۴۹۵: داری برقیبان سریاری عجب از تو

شماره ۴۹۶: هرگز بکسی باز نشد چشم و لب تو

شماره ۴۹۷: نبیند از حیا هرگز کسی دامان پاک او

شماره ۴۹۸: منت که باز شد گرهی از جبین تو

شماره ۴۹۹: نیست یکدم که نه با ناله و فریادم ازو

شماره ۵۰۰: ای باد صبح از پی آن نور دیده رو

شماره ۵۰۱: لیلی اگر سنگ جفا بر کاسه غافل زده

شماره ۵۰۲: خال بنفشه گون برخ آتشین منه

شماره ۵۰۳: چو در فسانه لبت شهد بر شکر بسته

شماره ۵۰۴: نخل قدت که از چمن جان برآمده

شماره ۵۰۵: ز دورت بینم و پوشم نر از غیرت دیده

شماره ۵۰۶: باز آن مه در سمند ناز در جولان شده

شماره ۵۰۷: خوش آن حالت که بگشایی ز خواب سرخوشی دیده

شماره ۵۰۸: رسید از سفر آن ماه و چهره تاب گرفته

شماره ۵۰۹: عمریست کز سر ما میل مراد رفته

شماره ۵۱۰: نه خیال غنچه بندم نه به گل کنم نظاره

شماره ۵۱۱: جان شهید عشق بجانان سپرده به

شماره ۵۱۲: ای دل متاع جان به خرابات برده به

شماره ۵۱۳: از ما رموز غنچه ی لعلت نهفته به

شماره ۵۱۴: بر صید زخم خورده دویدن چه فایده

شماره ۵۱۵: بازم ز جفایی دل افگار شکسته

شماره ۵۱۶: یا رب از بستان حسنم سر و بالایی بده

شماره ۵۱۷: زهی روی دل افروزت چراغ منظر دیده

شماره ۵۱۸: این منم هر شام چون پروانه جایی سوخته

شماره ۵۱۹: منمای سوار گردی به عنان تو روانه

شماره ۵۲۰: کاکل به تاب رفته ز دام که جسته‌ای

شماره ۵۲۱: گاهی عتاب و گاه ترحم نموده‌‌ای

شماره ۵۲۲: باز ای فلک نتیجه انجم نموده‌ای

شماره ۵۲۳: خلقی به حسن خویش گرفتار دیده‌ای

شماره ۵۲۴: من کیستم شکسته‌دل هیچکاره‌ای

شماره ۵۲۵: ساقی چه سر گران به من زار گشته‌ای

شماره ۵۲۶: به چشم من ز دگر روزها فزون شده‌ای

شماره ۵۲۷: صوفی ز کعبه رو به خرابات کرده‌ای

شماره ۵۲۸: ای برده دل از دلبران حسنت ز روی دلبری

شماره ۵۲۹: چند بسینه از هوس داغ جنون نهد کسی

شماره ۵۳۰: ای غنچه تو در سخن از سر معنوی

شماره ۵۳۱: گل شکفت و هر کسی دارد هوای گلشنی

شماره ۵۳۲: ای شمع جمالت اثر نور الهی

شماره ۵۳۳: تو گفتی کز سر کوی تو رو گردان شوم روزی

شماره ۵۳۴: تا کی ای غنچه دهن گوش بهر پند کنی

شماره ۵۳۵: هرسوی جلوه‌ای گل خندان چه می‌کنی

شماره ۵۳۶: ای حدیثت شکر ناب چه شیرین‌سخنی

شماره ۵۳۷: دارد نسیم گل دم جانبخش عیسوی

شماره ۵۳۸: نه خوی نازکت از غیر دیگرگون شود روزی

شماره ۵۳۹: گر بگویم به تو ای مه که چه زیبنده نازی

شماره ۵۴۰: شب چون روم ز منزل آن ماه خرگهی

شماره ۵۴۱: نکشم سر از وفایت بجفا و ناز و بازی

شماره ۵۴۲: دلا زین آستان درد دل خود بردنم اولی

شماره ۵۴۳: تویی که هیچ گرفتی گل و شراب کسی

شماره ۵۴۴: تا نباشد دولتی روی تو چون بیند کسی

شماره ۵۴۵: نام دل بردی و جان ناتوانم سوختی

شماره ۵۴۶: شب چو شاخ ارغوان یکتا قبا می‌آمدی

شماره ۵۴۷: دوش از طرف گلستان مست و غلتان آمدی

شماره ۵۴۸: چنان شد گریه من در فراق لاله‌رخساری

شماره ۵۴۹: ای رقیب آندم که بر کف تیغ بیدادش دهی

شماره ۵۵۰: از او قاصد بخشم آمد به من یارست پنداری

شماره ۵۵۱: بتو حال خود چه گویم که تو خود شنیده باشی

شماره ۵۵۲: چه شد کز صحبت یاران چنین رنجیده می‌آیی

شماره ۵۵۳: یاد داری که دلم را بجفا خون کردی

شماره ۵۵۴: بنشین و از میان کمر فتنه را گشای

شماره ۵۵۵: سرم ای بخت در جولانگه صید افگنی دادی

شماره ۵۵۶: چه سان گویم که شب سرخوش کجا ای ماه می‌رفتی

شماره ۵۵۷: گه گه بجور از عاشی ای شوخ بیزارم کنی

شماره ۵۵۸: ای به کرشمه هر زمان گلبن باغ دیگری

شماره ۵۵۹: چه بد گفتم که خونم زین جواب تلخ می‌ریزی

شماره ۵۶۰: می خواه اضطراب برای چه می کنی

شماره ۵۶۱: ای صبا منع گرفتاری بلبل می‌کنی

شماره ۵۶۲: از گریه سوختیم و تو آهی نمی کنی

شماره ۵۶۳: تا کی نشان خویش بظلمت فرو بری

شماره ۵۶۴: هر گه فسانه من مجنون هوس کنی

شماره ۵۶۵: دلا بی نقد جان راه سر کویش نپیمایی

شماره ۵۶۶: نشستی با شراب و رود تا در خونم افگندی

شماره ۵۶۷: بس تازه و تری چمن آرای کیستی

شماره ۵۶۸: گر آن بودی که بختم نیکخواه خویشتن بودی

شماره ۵۶۹: هر نفس نالد گرفتاری به عشق نوگلی

شماره ۵۷۰: ای چشم ترا جانب هر ذره نگاهی

شماره ۵۷۱: منم و سر ارادت چو سگان بر آستانی

شماره ۵۷۲: سرم در راه آن سرو خرامان خاک بایستی

شماره ۵۷۳: بگشای پرده از گل رخسار اندکی

شماره ۵۷۴: تو و حسن و کامرنی من و عشق و نامرادی

شماره ۵۷۵: با غمت سازم که روزی غمگسار من شوی

شماره ۵۷۶: مرا در دیده جان آن پری رخسار بایستی

شماره ۵۷۷: دلا در عشق جانان خواری و خونخوارگی اولی